Uzun,uzun düşünürdüm. Bulduğum cevapların ömrü bir haftayı geçmiyordu.
Nihayet okyanuslarda ki suyun buna sebep olduğuna yöneldim.

Bu cevap da çok yaşamadı ve bir çok soru ile birlikte öldü.

Suyu avuçlarıma alıyor,her açıdan açık bir gözle inceliyor,başkalarına da hangi renk olduğunu soruyor ve maviye ait hiç bir belirti göremiyordum.

İşler,iyice çığırından çıkmaya başlamıştı.

Nihayet ışığa yöneldim.

Işık da bir çok renk varken niye mavi idi. Mavi ile suyun bağlantısı ne idi ?

Işık her şeyi kendi ile boyuyorsa ışıksızlıkla olan şey,gerçekte neydi?

Çok düşündüm.
Her cevap bir evlat gibi olmaya başlamıştı.

Ancak cevapların ömrü o kadar kısaydı ki artık yorulmuş ve cevaplarıma duygusal bir bağ ile sarılmıştım.

Bu bağ cevaplarımı öldürmek istemiyordu.
Anlamak ne kadar zor ise cevaplarda o denli kıymetli oluyordu.
Cevaplarımı koruma,kollama ihtiyacı hissettiğimi anladım.
Zamanla bir annenin çocuğunu yaşatma gayretine dönüşüyordu..
Bu beni ön yargılı yapıyordu.

Cevaplarım bu yaptığım kalkandan ötürü yaşayabiliyordu.
Artık cevaplar beni değil,ben cevapları yaşatıyordum.

İnsanların çok büyük kısmı cevapları ile duygusal bir bağ kurarlar.

Bazıları şiddetli bir sevgi besler.
Bazıları aşıktır. Ölür de, cevapları öldürmez.

Ve çok sonra anladım ki; Gökyüzü mavi değildi. Bazen siyah,bazen yıldızlarla süslü ,bazen beyaz,bazen gri idi.Harika bir gün batımında muhteşem sarı rengin tüm tonları görünüyordu..

Ve olan şuydu,ben maviyi seviyordum.Mavi benim cevabım idi. Bu cevabı yaşatmak için mücadele veriyordum.
Her şeyi maviye göre uyduruyordum.
Sevgi diğer renklere karşı beni kör ve sağır etmişti.

Ve mavi açıklaması çok zor yeni cevaplarla beraber ölüyordu.

Peki siz neyi neye göre uyduruyorsunuz?
Yaşamak için direnen mavileriniz sizi diğerlerine kör bırakıyor da harika gün batımını göremiyor,yıldızları ve galaksiyi izleyemiyorsanız,görenleri de eleştiriyorsanız nasıl uyanacaksınız?

A.K